Kerst

Het is niet bij mooie woorden gebleven. Dat vind ik indrukwekkend aan Kerst, het geboortefeest van de Zoon van God. Al vaker hadden diepgelovige mensen woorden gesproken van hoop en verlangen. Woorden die ze van God ontvingen. Maar je leek er nooit wat van te zien. Jaren, zelfs honderden jaren lang. Al die tijd druppelden die woorden vanuit de hemel maar naar beneden. De aarde werd er nat van. Nat van Gods dauw. Nat ook van tranen, tranen van hoop. Maar zoals regen niet terugkeert naar de hemel, zonder eerst de aarde te doordrenken en te bevruchten, zegt Jesaja (55 vers 10 en 11), zo geldt dat ook voor Gods woord. Uit een dood lijkende stronk komt plotseling een scheut tevoorschijn (Jesaja 11 vers 1). De oude Elisabeth, die jaren onvruchtbaar was, wordt zwanger van Johannes, die de weg voor Jezus zou banen. Maria, een meisje nog, had geen seks met een man gehad, zo getuigt ze zelf, raakt zwanger van de Zoon van God (Lukas 1). Want de mooie woorden van God keren niet zomaar weer zinloos terug naar de hemel. Nee, ze doordrenken en bevruchten de aarde, en zo worden ze zichtbaar in onze werkelijkheid van alledag. Het woord is vlees is geworden, zegt Johannes.

We vieren dus niet maar een verhaal met alleen mooie woorden, geen sprookje van verlangen. We vieren dat Gods neerregenende woord destijds echt gebeurd is, vandaag echt gebeurt en morgen echt gebeuren zal.

ds. Gert Oostermann.